De twee kanten van Oeganda

Vandaag een verslag over vrijdag en zaterdag. Vrijdag zijn we 's ochtends naar Nathalie en Werner hun huis geweest. Daar hebben we wat gedronken en samen met Richard en Riette naar Foodstep gelopen. Bij Foodstep was het erg rustig, de meeste kinderen waren naar school. Een aantal kinderen waren aan het koken en er liepen een paar kleintjes rond. Daar ben ik mee gaan spelen. Niet veel later kwamen de andere kinderen ook terug en was het etenstijd. Een soort kleffe rijst met bonen, en het leuke... we mochten met de handen eten. Lijkt makkelijker dan het is, want ik zat er onder. Na het eten met de jongens volleyballen, alle kinderen waren lekker aan het spelen, kleintjes en groten liepen door elkaar heen en iedereen let op elkaar. De lucht begon wat donkerder te worden en niet veel later regende het keihard. De kleine kinderen deden hun kleren uit en in hun blootje gleden ze over de gladde vloeren, ze hadden de grootste lol. Een prachtig gezicht! Aan het einde van de middag hebben we cadeautjes en snoep uitgedeeld, de kinderen waren er heel blij mee en vooral de snoepjes vielen in de smaak. Op de terugweg hebben we gegeten en daarna terug naar huis gelopen. Ik moet toegeven dat ik mij niet heel veilig voelde, het verkeer vliegt aan alle kanten voorbij en als blanke zijnde is het niet heel veilig om in het donker over straat te gaan. Gelukkig waren we met de groep. Terug in het hotel nog een lekker wijntje genomen en daarna op bed.

De volgende dag gingen we naar kampiringisa, de gevangenis. Vandaag was het een feestdag in de gevangenis, er wordt dan lekker gekookt en wij hadden een koffer vol ballonnen, armbandjes, nagellak enz. mee. Nathalie had een meisje mee, haar moeder kwam haar halen. Samen met het meisje zat ik achter in de jeep, een gesloten en verlegen meisje, maar halverwege de reis kwam ze steeds meer los en kroop ze dichter naar mij toe. Toen we bij de gevangenis aankwamen verstijfde ze en in haar ogen kon je zien hoe bang ze was. Ze hield mijn hand stevig vast. In de gevangenis hebben we even rondgelopen. In de cel zat weer een jongen, hij was hierin gestopt omdat hij een matras wilde om op te slapen. Het was een van de jongens die donderdag ook in de cel zat. Hij zat er dus al 3 dagen in en waarschijnlijk bleef hij daar ook nog wel 5 dagen zitten. Alleen maar omdat hij op een matras wilde slapen ipv op de grond. Bij de blackhouse (deze jongens zitten bij binnenkomst 6 week in een kleine ruimte) aangekomen werd er snel een wondencheck gedaan en de jongens werden begroet. Sommige van deze jongens worden door de bewakers omgekocht zodat ze de andere jongens slaan/straffen, omdat de bewakers dat zelf niet meer mogen doen. De blackhouse mogen vandaag naar buiten. Buiten stonden ze in de rij voor 'pap' toen pas zag je hoeveel kinderen het er waren, bijna 50! En dit zijn nog niet eens alle kinderen. Opvallend was dat veel kinderen stukken haar missen, dit komt doordat er stukken huid weggesneden worden en gebruikt worden voor offers. (Hier worden veel kindoffers gedaan, zo liggen onder veel huizen 1 of 2 kinderlijkjes, deze worden levend in de fundering begraven. Dit brengt roem en rijkdom) Toen de kinderen pap aan het eten waren begon het meisje dat mee was te huilen. Samen met haar ben ik gaan wandelen, ze begon steeds harder te huilen. Ik heb haar op schoot genomen en proberen te troosten, het meisje schreeuwde het uit van verdriet en angst. Daar zit je dan in Oeganda, tussen de biggen, met een prachtig uitzicht op de bergen, met een meisje van 5 jaar op je schoot, dat ontroostbaar is. Een meisje dat als de dood is dat ze hier moet blijven. Je kan niet tegen haar zeggen dat ze naar huis, want ze gaat waarschijnlijk met haar moeder mee en die kent ze niet eens! Wat zeg je tegen dit meisje, je kan niet eens!! Ik heb mij nog nooit zo machteloos gevoeld, met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen probeer ik haar te troosten en gerust te stellen. Uiteindelijk kon ik haar alleen vertellen dat ze niet in de gevangenis bleef, maar verder kon ik niks zeggen. Hierdoor werd ze rustiger en uiteindelijk zijn we terug gegaan. Om verder te gaan met het feest, iedereen zat in de gemeenschappelijke ruimte en Hans vertelde een verhaal met zijn poppen. Grote en kleine kinderen hingen aan zijn lippen, fantastisch vonden ze de poppen! Daarna konden de kinderen kleuren, nagellakken en ballonnen krijgen. Ik ben gaan nagellakken, iedereen kwam langs. Zelfs de jongens wilden nagellak!

Na het feest arriveerde de moeder van het meisje, Nathalie is samen met de directeur, de moeder en de man van een andere organisatie in gesprek gegaan. Natuurlijk is het fantastisch dat families weer bij elkaar komen, maar helaas was dat dit keer niet het geval. De moeder vertelde zelf dat ze niet voor het meisje kon zorgen. De moeder wilde het meisje terug, omdat haar vader de moeder anders zou vermoorden. De moeder was zwanger en had nog 3 andere kinderen. Het meisje gaat weer op staat belanden. Nathalie probeerde de moeder te overtuigen om haar hier te laten, maar te vergeefs. Ze ging met moeder mee terug. Het meisje stapte in een auto, met haar moeder die ze niet eens kind, naar een plek waar ze niks meer vanaf weet. Ze kwam op 3-jarige leeftijd in de gevangenis en weet niets meer van 'thuis'. Doodsbang zit het meisje in de auto en begint aan de reis terug naar het straatleven. Een leven waar een kind van 5 niet thuis hoort.

Oeganda heeft een hele mooie kant, maar ook een hele lelijke. Kinderen stellen niks voor en de kinderen van de gevangenis al helemaal niet. Oeganda is een achtbaan van emoties. Het ene moment vier je feest en het andere moment gaat een kind terug de vernieling in. Verslagen rijden we terug naar het hotel. Iedereen is stil van wat er vandaag is gebeurd.

Vandaag was een dag waarin de keiharde realiteit naar voren kwam.