De laatste dagen
Blijf op de hoogte en volg José
12 Oktober 2014 | Nederland, Groningen
Eigenlijk stond Kampiringisa donderdag op de planning, alleen is er in een deel van Kampiringisa het virus Marburg uitgebroken. Gelukkig niet bij de gevangenis, maar we wilde het zekere voor het onzekere nemen, aangezien het een zusje van Ebola is en de symptonen niet bepaald een pretje is én het is dodelijk. Daarom zijn we weer met zijn allen naar de Home coming gegaan. Vandaag stond het afmaken van het meisjesverblijf, het wc gebouw en het wachtershokje op de planning. Alles kreeg de kleur Foodstep oranje met een zwarte onderrand. Het resultaat mag er zeker wezen!
Nadat we klaar waren met het verven ben ik met de kinderen gaan kleuren, heerlijk om te zien hoe de kinderen van iets kunnen genieten wat voor ons zo normaal is. Even later kregen Marieke en ik les in het maken van ballen. Want wanneer een gewone voetbal die wij kennen te duur is moet je creatief zijn. Vandaar dat ze hier voetballen met ballen gemaakt van bananenbladeren. Steeds meer kinderen kwamen ons helpen en op een gegeven moment zaten we in een grote kring en iedereen was geconcentreerd ballen aan het maken. De kinderen wilden allemaal een bal voor ons maken, met als gevolg dat we onze handen vol hadden. Deze konden we weer aan de rest van de groep geven. Het is heel mooi om te zien dat de kinderen, ondanks dat ze niks hebben, toch alles delen en weggeven.
Na dat we klaar waren met de bananenballen zijn we met de groep naar Fase 3 gegaan. Omdat Uncle Charles (Onze driver) overal mee naar toe ging en alles wilde vertellen hebben we hem meegevraagd. Een ontzettend lieve en betrouwbare man, die dag en nacht voor je klaar staat. Aangekomen bij Fase 3 was het duidelijk dat dit een restaurant voor de wat rijkere mensen was. De inrichting was heel mooi en er hing een gezellige sfeer. En over het algemeen zijn de Oegandezen niet heel goed in het inrichten en aankleden van restaurants (lees: kerstversiering het hele jaar door, dol op flikkerlichtjes en plastic tuinmeubelen). Het eten was echt superlekker en we hebben genoten! Een hele gezellig avond met de groep en ook Uncle Charles vermaakte zich goed.
Vrijdag was helaas alweer onze vrije dag. 's ochtends op de Boda Boda naar Nathalie en Werner! Boda Boda's zijn soort brommertjes. Soms zitten er hele gezinnen op die dingen! De groep bleef bij Nathalie en Werner en ik ben alleen naar de Home coming gegaan. Daar heb ik de laatste schilderwerk gedaan en daarna met de kinderen gespeeld. Nog een laatste keer rijst met bonen met de handen gegeten en toen kwam de rest van de groep vragen of ik weer mee wilde naar Lake Victoria. Nathalie en Werner namen ons mee uit eten om deze geweldige dagen af te sluiten. Marieke, Chris (vriend van Nathalie en Werner) en ik gingen op de boda boda en de rest met de auto. Dit keer allemaal apart op een boda boda, want eigenlijk mag er maar een persoon op. En wanneer er meer op zitten moet de achterste de boete betalen! Omdat we dit keer over de hoofdweg gingen konden we goed doorrijden. Wat ging dat ding hard! We reden een heel stuk langs Lake Victoria, echt prachtig uitzicht. Eenmaal aangekomen bij de pizzeria was het weer net zo genieten als de vorige keer, het was ontzettend gezellig. Een plekje om echt tot rust te komen en te genieten. Puur vakantiegevoel, met hele lekkere pizza's!
Tegen de avond gingen we terug naar de Home coming. De kinderen hadden voor ons een afscheidsfeestje georganiseerd. Met drums en dansjes van verschillende culturen. Ook het acrobatenteam vertoonde verschillende kunsten. Nu kwam het besef dat het toch echt bijna voorbij was, ik moest de brok in mijn keel wel even wegslikken.
Na alle kinderen een knuffel gegeven te hebben gingen we richting het hotel om de koffers in te pakken en nog een laatste (ijskoude) douche te nemen voordat we richting het vliegveld gingen.
In de taxi richting het vliegveld de dood meerdere keren bijna letterlijk tegemoet gereden. Man wat reed die vent verschrikkelijk slecht! Op het vliegveld nog een laatste besef dat het niet zo ver ontwikkeld is als Nederland. Liften of roltrappen kennen ze hier niet. Dus met de loodzware koffers 2 trappen op.
Na een goede, maar lange terugreis kwamen we aan op Schiphol. Mama en Iris stonden al te wachten! Toch wel fijn om wat bekends te zien, dus met een lach en een traan terug naar Nieuw-Scheemda. Vol verhalen, niet wetend wat als eerste verteld moest worden.
Helaas is dit avontuur voorbij, ik heb genoten van de dagen en ben een hele ervaring rijker. Ik wil iedereen bedanken die mijn verslagen heeft gelezen, berichtjes heeft gestuurd en mij gesteund heeft! Het was heel fijn om te lezen hoe mensen meeleefden met mijn avonturen!
Mijn avonturen die nog niet stoppen, want de plannen om voor een half jaar die kant op te gaan zijn in de maak!
Heel veel liefs,
José
Nadat we klaar waren met het verven ben ik met de kinderen gaan kleuren, heerlijk om te zien hoe de kinderen van iets kunnen genieten wat voor ons zo normaal is. Even later kregen Marieke en ik les in het maken van ballen. Want wanneer een gewone voetbal die wij kennen te duur is moet je creatief zijn. Vandaar dat ze hier voetballen met ballen gemaakt van bananenbladeren. Steeds meer kinderen kwamen ons helpen en op een gegeven moment zaten we in een grote kring en iedereen was geconcentreerd ballen aan het maken. De kinderen wilden allemaal een bal voor ons maken, met als gevolg dat we onze handen vol hadden. Deze konden we weer aan de rest van de groep geven. Het is heel mooi om te zien dat de kinderen, ondanks dat ze niks hebben, toch alles delen en weggeven.
Na dat we klaar waren met de bananenballen zijn we met de groep naar Fase 3 gegaan. Omdat Uncle Charles (Onze driver) overal mee naar toe ging en alles wilde vertellen hebben we hem meegevraagd. Een ontzettend lieve en betrouwbare man, die dag en nacht voor je klaar staat. Aangekomen bij Fase 3 was het duidelijk dat dit een restaurant voor de wat rijkere mensen was. De inrichting was heel mooi en er hing een gezellige sfeer. En over het algemeen zijn de Oegandezen niet heel goed in het inrichten en aankleden van restaurants (lees: kerstversiering het hele jaar door, dol op flikkerlichtjes en plastic tuinmeubelen). Het eten was echt superlekker en we hebben genoten! Een hele gezellig avond met de groep en ook Uncle Charles vermaakte zich goed.
Vrijdag was helaas alweer onze vrije dag. 's ochtends op de Boda Boda naar Nathalie en Werner! Boda Boda's zijn soort brommertjes. Soms zitten er hele gezinnen op die dingen! De groep bleef bij Nathalie en Werner en ik ben alleen naar de Home coming gegaan. Daar heb ik de laatste schilderwerk gedaan en daarna met de kinderen gespeeld. Nog een laatste keer rijst met bonen met de handen gegeten en toen kwam de rest van de groep vragen of ik weer mee wilde naar Lake Victoria. Nathalie en Werner namen ons mee uit eten om deze geweldige dagen af te sluiten. Marieke, Chris (vriend van Nathalie en Werner) en ik gingen op de boda boda en de rest met de auto. Dit keer allemaal apart op een boda boda, want eigenlijk mag er maar een persoon op. En wanneer er meer op zitten moet de achterste de boete betalen! Omdat we dit keer over de hoofdweg gingen konden we goed doorrijden. Wat ging dat ding hard! We reden een heel stuk langs Lake Victoria, echt prachtig uitzicht. Eenmaal aangekomen bij de pizzeria was het weer net zo genieten als de vorige keer, het was ontzettend gezellig. Een plekje om echt tot rust te komen en te genieten. Puur vakantiegevoel, met hele lekkere pizza's!
Tegen de avond gingen we terug naar de Home coming. De kinderen hadden voor ons een afscheidsfeestje georganiseerd. Met drums en dansjes van verschillende culturen. Ook het acrobatenteam vertoonde verschillende kunsten. Nu kwam het besef dat het toch echt bijna voorbij was, ik moest de brok in mijn keel wel even wegslikken.
Na alle kinderen een knuffel gegeven te hebben gingen we richting het hotel om de koffers in te pakken en nog een laatste (ijskoude) douche te nemen voordat we richting het vliegveld gingen.
In de taxi richting het vliegveld de dood meerdere keren bijna letterlijk tegemoet gereden. Man wat reed die vent verschrikkelijk slecht! Op het vliegveld nog een laatste besef dat het niet zo ver ontwikkeld is als Nederland. Liften of roltrappen kennen ze hier niet. Dus met de loodzware koffers 2 trappen op.
Na een goede, maar lange terugreis kwamen we aan op Schiphol. Mama en Iris stonden al te wachten! Toch wel fijn om wat bekends te zien, dus met een lach en een traan terug naar Nieuw-Scheemda. Vol verhalen, niet wetend wat als eerste verteld moest worden.
Helaas is dit avontuur voorbij, ik heb genoten van de dagen en ben een hele ervaring rijker. Ik wil iedereen bedanken die mijn verslagen heeft gelezen, berichtjes heeft gestuurd en mij gesteund heeft! Het was heel fijn om te lezen hoe mensen meeleefden met mijn avonturen!
Mijn avonturen die nog niet stoppen, want de plannen om voor een half jaar die kant op te gaan zijn in de maak!
Heel veel liefs,
José
-
12 Oktober 2014 - 20:36
Helma Bakker:
Lieve José, Ik heb intens genoten van de mooie verslagen, ze gaven mij een goed beeld van wat zover weg gebeurt. Dank dat ik mocht "meekijken". Respect! Nu alles op een rijtje zetten en nagenieten. Groetjes, Helma.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
